Наша новая гераіня Ганна Аннікава жыве ў крымскіх гарах, натхняецца прыродай і сваёй сям’ёй і шые тэкстыльныя заплечнікі і сумкі. Стаць уладальнікам вырабаў Ганны не так і лёгка – яны знаходзяць сваіх гаспадынь адразу ж пасля таго, як мастачка выстаўляе іх фота ў сваім профілі ў Instagram. Нам пашанцавала не толькі пагутарыць з Ганнай, але праз аб’ектыў фатографа Веранікі Зазулі паназіраць за творчым працэсам стварэння гэтых незвычайных работ.
Тэкст падрыхтавала: Кацярына Буто
Фота: Вераніка Зазуля
Але шыццё ўсё ж пачало «ўсплываць»
Я маю мастацкую адукацыю. Я вучылася на мастацка-графічным факультэце Маскоўскага педагагічнага дзяржаўнага ўніверсітэта. Хоць цяпер я не малюю, усё роўна асновы кампазіцыі і колеру ўжо назаўжды адклаліся ў маёй галаве. Гэта дапамагае ў працы адчуваць сябе больш упэўнена і не баяцца эксперыментаў.
Я пачала шыць сумкі і заплечнікі яшчэ на апошнім курсе інстытута ў 2008 годзе. Якраз тады я купіла сабе новую добрую швейную машынку, і мяне панесла 🙂 Але наогул я шыла з самага дзяцінства – гэта былі цацкі, адзенне і ўсялякія дробязі для дома. Потым я з галавой сышла ў маляванне, скончыла мастацкую школу, у інстытуце таксама малявала. Але шыццё ўсё ж пачало «ўсплываць», змешвацца з выяўленчым мастацтвам і маёй любоўю да прыкладных рэчаў.
Шыццю я спецыяльна ніколі не вучылася, не наведвала ніякіх майстар-класаў. Я адчувала ў сабе сілы з дапамогай тканін і нітак адлюстраваць нешта цікавае. Метадам спроб і памылак, эксперыментаў з рознымі тканінамі, відамі шыўкоў і вышыўкі я арганічна знайшла сваю тэхніку, свае мастацкія прыёмы выразнасці ў тэкстылі. Мне заўсёды сумна было працаваць у нейкай канкрэтнай тэхніцы, заўсёды хацелася змяшаць усе, што толькі магчыма. Так я і рабіла.
Я адчувала ў сабе сілы з дапамогай тканін і нітак адлюстраваць нешта цікавае.
Змешванне многіх тэхнік і нараджэнне жывога і цікавага
У маіх вырабах вы можаце назіраць змешванне многіх тэхнік. Гэта і роспіс тканіны акрылавымі фарбамі, і тэкстыльная аплікацыя, і два віды вышыўкі: машынная і ручная, і даданне аб’ёмных элементаў з воўны і скуры, а аднатонныя тканіны я дэкарую ручной набіванкай, штампамі. Наогул, калі перада мной стаіць нейкая мастацкая задача, то я шукаю шляхі яе выказвання і выкарыстоўваю ўсе магчымыя тэхнікі, якія мне ў гэтым могуць дапамагчы. Мне здаецца, што пры спалучэнні розных фактур як раз і нараджаецца нешта жывое і цікавае.
Наогул, калі перада мной стаіць нейкая мастацкая задача, то я шукаю шляхі яе выказвання і выкарыстоўваю ўсе магчымыя тэхнікі, якія мне ў гэтым могуць дапамагчы.
Усе ўладальнікі маіх сумак і заплечнікаў кажуць, што да іх прыемна дакранацца: там і воўна, і лён, і бавоўна, і скура. Я выкарыстоўваю ў асноўным натуральныя матэрыялы. Вельмі доўгі час я ламала галаву падчас падборкі адценняў тканін, а потым да мяне прыйшла геніяльная ідэя, што тканіны можна пафарбаваць так, як мне трэба. І вось ужо год я актыўна карыстаюся вадкімі і густымі акрылавымі фарбамі. Я люблю афарбоўваць тканіну акварэльна, быццам бы нераўнамерна, тады ў фоне або аплікацыі з’яўляецца глыбіня, малюнак становіцца падобным на карціну, ад гэтага ўсё глядзіцца нашмат цікавей.
Раней я рабіла папярэднія эскізы для сваіх вырабаў, але цяпер перастала. Пачынаю працаваць ад нейкай канкрэтнай кветачкі або галінкі, а потым да іх ужо дадаю астатнія элементы. Тут галоўнае сачыць за кампазіцыяй і каляровай гармоніяй, каб нічога не выбівалася і ўпісвалася ва ўжо наяўны малюнак.
Ісці ўласным шляхам
Мая творчасць – гэта адлюстраванне майго ўнутранага свету. А ён ва ўсіх асаблівы. Я ніколі не імкнулася падглядаць за іншымі, заўсёды ішла ўласным шляхам у творчасці. Усіх, дарэчы, да гэтага заклікаю. Адкладзіце ўсё гаджэты з карцінкамі, паспрабуйце самі зрабіць эскізы, пашукаць нешта новае, папрацаваць з матэрыялам, і ўсё павінна атрымацца, хай і не адразу.
Я шмат гадоў працавала на заказ. Мае заказчыкі хацелі бачыць на сваіх сумках розных жывёл і персанажаў, рэпрадукцыі мастакоў. А я проста шукала сябе, спрабавала, мне падабалася глядзець, што з гэтага атрымаецца. З часам я пачала разумець, якія малюнкі даюцца мне лёгка і з задавальненнем, а да чаго ну зусім не ляжыць душа. Потым, я пасталела, пераехала жыць у горы, дзе вакол палі і лясы, кветкі і трава. Так што ўся стылізаваная жыўнасць пачала сыходзіць з маіх сумак і заплечнікаў. Заказы пачала браць выключна з расліннасцю, якая мяне акружае, бліжэй да сэрца і больш зразумела.
А з часам увогуле адмовілася ад працы на заказ на карысць уласнай творчасці. Я стамілася ўвасабляць чыесьці ідэі, плюс з дзецьмі мне вельмі цяжка планаваць тэрміны здачы заказаў. Усе прыйшло да таго, што ў мяне было ўсё распісана на год наперад, што вельмі ціснула на мяне і не давала расслабіцца. Плюс, я зразумела, што ў мяне без праблем купляюць мае гатовыя працы. Так што неабходнасць працаваць на заказ адпала сама сабой. Я шыю тое, што хочацца і калі хочацца, а потым гатовыя заплечнікі і сумкі знаходзяць свайго пакупніка. Такая схема для мяне нашмат прыемней і камфортней.
А з часам увогуле адмовілася ад працы на заказ на карысць уласнай творчасці.
Стварыць цэлы свет вакол сваіх работ
На сённяшні дзень мне хапае Instagram як пляцоўкі, дзе я выстаўляю свае вырабы. У мяне няма такога аб’ёму гатовых работ, каб я думала, куды іх яшчэ дзець. Я раблю зусім не шмат вырабаў, іх вытворчасць займае ў мяне даволі шмат часу.
Як творчаму чалавеку стаць прыкметным у сацсетках? Цяпер ужо вельмі шмат усяго, стос майстроў у розных сферах. Таму трэба шукаць нешта новае, не баяцца эксперыментаў. Ні ў якім разе не пераймаць кагосьці, а рабіць сваё. А таксама сур’ёзна ставіцца да правільнай падачы сваіх работ, надаваць увагу якаснай фатаграфіі, цікавым апісанням. Тут важна ўсё. Трэба стварыць цэлы свет вакол сваіх работ, каб пакупнік хацеў займець часцінку гэтага чароўнага свету.
Да плагіяту я стаўлюся па-рознаму. Калі чалавека натхнілі мае працы, ён хоча паспрабаваць пашыць нешта падобнае для сябе або сваякоў, пры гэтым яшчэ пазначае маё імя, як натхняльніка, то я не супраць. Але калі я бачу, што чалавек нахабна і не раз капіруе мае вырабы без пазначэння майго імя, і нават піша, што бярэ заказы на падобныя рэчы, то гэта, вядома, непрыемна. Мне проста шчыра шкада гэтых людзей – за тое, што ў іх адсутнічае ўласная фантазія і жаданне прыдумляць нешта сваё. Ведаеце, колькі задавальнення прыносіць менавіта творчасць, працэс пошуку новага, а калі ў чалавека гэтага няма, то я магу яму толькі паспачуваць.
Адваяваць сабе куток у гасцёўні
Мы з мужам заўсёды любілі горы, уласна, у паходзе і пазнаёміліся. Таму свядома выбіралі месца для жытла бліжэй да выдатнай крымскай прыроды, каб выйсці з хаты, пайсці шпацыраваць і любавацца відамі. Як толькі нарадзілася першае дзіця, мы купілі старэнькі домік у вёсцы, перабудавалі яго і праз год туды пераехалі. І пакуль не шкадуем. Я думаю, гэта месца ідэальна падыходзіць мне для працы, ды і дзецям тут раздолле.
Асобнай майстэрні ў мяне пакуль няма, таму я адваявала сабе куток у гасцёўні. Пакуль дзеці малыя, мне гэта нават зручней – яны заўсёды пад наглядам, і я магу спакойна працаваць. Творчы працэс у мяне расцягнуты на ўвесь дзень з перапынкамі на прыгатаванне ежы і іншыя справы па гаспадарцы. З-за таго што праца ў мяне любімая, я ў любую вольную хвілінку саджуся да швейнай машынкі і па крыху працую. Мой творчы працэс спакойна працякае пад які-небудзь цікавы фільм ці проста ў цішыні. Часам працякае пад дзіцячыя крыкі 🙂
З-за таго што праца ў мяне любімая, я ў любую вольную хвілінку саджуся да швейнай машынкі і па крыху працую.
Весці працу паэтапна
У апошні час я імкнуся весці працу паэтапна адразу над некалькімі вырабамі адначасова. Так што адзін дзень у мяне толькі раскрой. Другі дзень – толькі ручная набіванка па тканіне, трэці – ужо зборка заплечнікаў або сумачак. Ну а што тычыцца вышытых малюнкаў на маіх вырабах, я раблю іх падоўгу і кожны асобна ад іншых. Яны ў мяне ўсе розныя, я кожны раз спрабую прыдумаць нешта новае. Вельмі люблю працаваць з колерам, падбіраць цікавыя спалучэнні, перабіраць і фарбаваць тканіны для таго, каб дамагчыся патрэбнага каляровага адцення.
Кожны вечар я прыблізна прыкідваю ў галаве планы на наступны дзень. Гэтыя планы заўсёды напалеонаўскія, і практычна заўсёды я іх не выконваю да канца. І тады пераношу астатнюю частку на наступны дзень. І так – пастаянна. Я – чалавек творчы, не моцна арганізаваны, мне цяжка ўсведамляць, што я ў нейкіх рамках. Таму проста плыву па плыні і ўвесь час імкнуся нешта карыснае рабіць патроху. Але дакладна не адкладаю працу на позні вечар і ноч. Я жаўрук, раніцай адчуваю ў сабе сілы, а ноччу аддаю перавагу сну.
Я – чалавек творчы, не моцна арганізаваны, мне цяжка ўсведамляць, што я ў нейкіх рамках.
Расставіць прыярытэты ў жыцці
Як я цяпер ужо разумею, мацярынства моцна паўплывала на маю творчасць. Усяму гэтаму буйнаму казачнаму расліннаму свету я абавязаная свой дачушцы Сашы, якая з самага нараджэння любіла назіраць за кветачкамі, заўсёды адзначала іх асаблівасць, незвычайнасць. І мне кожны раз даводзілася з ёй спыняцца, разглядаць, нанова дзівіцца гэтай прыгажосці прыроды ў такіх малых формах. Хутчэй за ўсё гэта стала несвядома ўплываць на маю працу. Ну а наогул, у глабальным сэнсе, мацярынства расставіла прыярытэты ў жыцці: што вельмі важна, што проста неабходна, а што можна выключыць. У выніку, у жыцці ў мяне ідзе спачатку сям’я, потым любімая праца, затым прагулкі па гарах і рэдкія зносіны з сябрамі. Гэтыя рэчы для мяне сапраўды важныя, астатнія адсеяліся самі сабой. Творчасць стала больш сввядомай, я раблю толькі тое, што сапраўды хвалюе і падабаецца.
Мая творчая дзейнасць – гэта адзін са спосабаў абстрагавацца ад паўсядзённай руціны і пагрузіцца ў іншы свет. Пераключыцца і адпачыць. Тут галоўнае – рабіць менавіта так, як патрабуе душа, быць у гармоніі з сабой. Калі спакайней сябе адчуваеш, калі вакол парадак, чысціня і шмат ежы на пліце, то трэба забыцца на час пра творчасць, пачакаць, калі дзеці падрастуць. А калі наадварот, як у мяне, то трэба забыць пра ідэальную чысціню вакол і займацца творчасцю. Кожнаму сваё, галоўнае, каб астатнія члены сям’і не моцна пакутавалі 🙂
Не чакаць натхнення
Мяне натхняюць мая любімая сям’я і прырода. Я не з тых, хто стварае ў няшчасці, у цяжкай драматычнай жыццёвай сітуацыі. У мяне для працы павінна быць светла і лёгка на душы, усмешка на твары, лепш за ўсё сонейка за акном. Вельмі моцна напаўняе энергіяй прырода.
Але я не чакаю натхнення. Я саджуся паціху працаваць, і яно прыходзіць у працэсе. Але калі ўжо зусім няма сіл, то трэба пайсці падыхаць свежым паветрам, ці выспацца як след, ці паглядзець які-небудзь добры фільм. І зноў ты поўны сіл для далейшай працы.
Я ні пра што асабліва не мару. Я проста атрымліваю асалоду ад моманту, мне вельмі цікава, назіраць за тым, як мяняюцца мае працы, як з’яўляецца нешта новае і адвальваецца непатрэбнае. Для мяне галоўнае, каб жыццё па-ранейшаму дазваляла мне такую ??раскошу – займацца менавіта тым, што я хачу, і каб гэта знаходзіла водгук у людзей. А яшчэ, напэўна, я хачу зноў пачаць маляваць, і гэта хутчэй за ўсё таксама будуць раслінныя матывы.
Для мяне галоўнае, каб жыццё па-ранейшаму дазваляла мне такую ??раскошу – займацца менавіта тым, што я хачу, і каб гэта знаходзіла водгук у людзей.
(с) ALOVAK